خیلی وقته که مطلبی ننوشتم و شروع به نوشتن دوباره کمی سخت می نماید به هر روی بایستی نوشت تا اندکی مرهم شود بر این دل وا مانده ما.
طی مدتی که در شورای صنفی دانشگاه مازندران بودم چند تا مساله به شدت برام خودنمایی می کردند که یکیشون همین بحث انتقاد کردن است، سابق بر این معتقد بودم که انتقاد کردن حق هر کسی است و همه باید انتقاد کنند هر چند ناصحیح اما الان به این نتیجه رسیدم هر سخنی انتقاد نیست و هر کسی منتقد نیست.
به نظر من انتقاد :
کلام یا نوشته ای است که بدون پیشداوری شخصی و منافع فردی به قصد و نیت اصلاح شخص یا سیستم گفته شود و از مسائل حاشیه ای به دور باشد.
ویژگی های انتقاد :
1)بدون پیش داوری باشد.
2) در خدمت منافع شخصی نباشد.
3) منفعت کلی را در نظر گرفته باشد.
4) در چارچوب اختیارات و قانون مرتبط به صنف یا حیطه مسئولیت مسئول باشد.
5) عاری از کلمات اتهام زننده و موهن باشد.
6) در صورت امکان با پیشنهاد و راهکار همراه باشد.
آداب انتقاد:
1) سعی شود انتقاد در خلوت و در محیطی آرام انجام شود نه در میان هیاهو و میتینگ و جلسه.
2) برخورد و گفتار و کلام در هنگام انتقاد دوستانه و خیرخواهانه باشد.
3) مدتی پس از انتقاد پیگیر انتقاد شده و جواب مشخص دریافت کند.
اگر انتقاد طبق این اصول باشد البته که هر ننه قمری نمی تواند هر چه دلش بخاهد در وصف سایرین ببافد و بگوید و خیل کثیری از جمعیت دلواپس هم بدوا محوا خواهند شد.
جالب است که از روزی که شورای صنفی رو تحویل گرفتیم تا به الان یک انتقاد به این شیوه ندیده ایم!
برای خودم تجربه خوبی شد که چگونه از مسئولی انتقاد کنم و چگونه پیگیر باشم.
