سوم دبستان

 به نام حکیم جان آفرین

رسم سرمشق های آب بابا یادمان رفت

نوشتن با قلم ها یادمان رفت

 

گل کردن لبخندهای همکلاسی

دریک نگاه ساده حتی یادمان رفت

 

ترس ازمعلم حل تمرین پای تخته

آن زنگهای بی کلک را یادمان رفت

 

راه فرار از مشق های توی خانه

ای وای ننوشتیم آقا، یادمان رفت

 

آن روزها را آنقدر شوخی گرفتیم

جدّیت تصمیم کبری یادمان رفت

 

شعرخدای مهربان راحفظ کردیم

یادش بخیر،امّا خدارا یادمان رفت

 

در گوشمان خواندند رسم آدمیّت

آن حرفها را زود امّا یادمان رفت

 

فردا چکاره میشوی موضوع انشا

ساده نوشتیم آنقدر تا یادمان رفت

 

دیروز تکلیف آب بابا بود و خط خورد

تکلیف فردا نان و بابا یادمان رفت

سال دوم که تموم شد ما نیز خوشحال و شادان به آغوش خیابان برگشتم با این تفاوت که وسیله جدیدی پیدا کرده بودم ! 

حدس میزنید چه بود؟!

یک دوچرخه! بله یک دوچرخه 16 ژاپنی قرمز رنگ که داشتنش بسیار لذت بخش بود!

این دوچرخه را تمام خواهرهایم سوار شده بودند  و چون بسیار محکم بود به بنده هم رسید و کاملا هم از داشتنش راضی بودم

داشتن دوچرخه همان و لذت سواری بر آن در روزهای گرم تابستانی همان. 

ساعت های ظهر تازه می رفتیم برای دوچرخه سواری و گردش با آن دوچرخه های کوچک و چه قدر زیبا بود آن لحظات و چه قدر سوزان بود آفتابی که خوشی های ما را مثل یخ در گرمای تابستان آب میکرد. انقدر این ظهرها بیرون رفتن را ادامه دادیم که پوستم تا قسمتی افتاب سوخته شد و کک ومکی هم شدم .چیزی که الان هم اثراتش روی صورتم مشخصه.

پای ثابت دوچرخه سواری هایمان هم فرزاد بود.

القصه روزگار دوچرخه سواری نیز در کنار کتاب خوانی ایامی خاطره انگیز و لذت بخش برای من کودک فراهم اورده بودند و با کتاب به دنیای قصه ها می رفتم و با دوچرخه محله امان را که برایم مرکز ثقل دنیا بود می گشتم.

دایی گرامی هم که هم محله ای ما شده بود به خانه ی ما رفت و آمد داشت و جملات و کلمات سنگینی از او میشندیم که خب ترجمه و درکش ان موقع سخت بود و بعدها یک دنیا مفهوم را به جهان من آورد همان کلمات.

سال سوم را آغاز کردیم در حالی که یکی از خواهرهایم آن موقع دانشجوی رشته کامپیوتر شد. رشته ای که آن موقع ناشناخته و مبهم بود البته برای شهر کوچک ما . دیدن اولین کامپیوتر به طبع حس خاصی را داشت! حس یک دنیا شگفتی! چقدر عجیب و چقدر جالب! با گرافیک 32 و رم 256 برایم از همه ابرکامپیوترها بهتر بود!

یک بازی به نام "سلطان جاده ها " رویش نصب کرده بودند و اون رو بازی میکردیم وای که چقدر خاطره انگیز بود.

این آشنایی میمون به زودی با ضبط صوت و آهنگ گوش کردن ها بیشتر هم شد!

گویی یک دفعه تکنولوژی پا به جهان من گذاشت. 

کاست هایی که با هزار دردسر و باکیفیت پایین از" منصور" "اندی" "سیاش" "حمیرا " گوش میکردیم تبدیل شده به صوت با کیفیت و بی دردسر در کامپیوتر.

تصورش را بکنید یک موقعی شما یک سال در بچگی صدای یک خواننده را بشنوید و دوستش داشته باشید و از او هزاران تصویر خیالی در ذهن بسازید و بعد در مانیتور جادویی کامپیوتر تصویر او را ببینید!

 

اولین خواننده ای که با همین تصور دیدم "منصور" بود که خیلی آهنگ های انرژی بخشش رو دوست داشتم و چقدر شگفت زده بودم! نزدیک به ده بار موزیک ویدئو  او را دیدم که فکر کنم مربوط به آهنگ "نازک نارنجی" یا "کویر" بود.

سیاوش قیمشی هم که آهنگ "من آخرین رهگذرمش " را انگار شبها که یمخوابیدم کسی برایم لالایی میخواند.

ارتباط من با موسیقی حاصل نشد مگر از طریق رنسانس ارتباطات و کامپیوتر ، این ارتباط تا ب امروز نیز حفظ شده است و در  آینده بیشتر خواهم نوشت در این باره.

دستاورد دیگر شگفت زده شدن در غرب و کشورهای دنیا بود . از طریق همان موزیک ویئو های بعضا بی کیفیت ولی عالی آن موقع که میدیدم بسیار شیفته غرب میشدم. شهرسازیشان و معماریشان را دوست داشتم. خودروهایشان را دوست داشتم! دوست داشتم من هم بتوانم سوار آن قطار ها بشوم و آن موقع ها همیشه با خودم قرار می گذاشتم که روزی به آن جا بروم.

تمام ماجرا این نبود!

پسرعمویم محسن در آن سال ها یک "سگا" داشت که ما نداشتیم! عجب مساله ای بود! 

این سگا با آن بازی های خاص خودش ته تکنولوژی به حساب می آمد با وجود قیمت 16 هزار تومانی هم خیلی از بچه ها نداشتند و برای بازی کردن باید می رفتند کلوپ!

انقدر در خانه غر زدم و برای این دستگاه خیال پردازی کردم که آخر به پاس زحمات زیادی که کشیده بودم پدرجان برایم یک دستگاه "سگا" خرید. 

از قبل به قدری خیال پردازی کرده بودم برای خرید این سگا که همه چیزش را از قبل اماده کرده بودم، کابل برق، میزی که باید تلویویزون روی آن قرار می گرفت و .......!

با اوردن تلویزیون قدیمی تماشا به اتاق وسطی خانه آن جا تبدیل شد به کلوپ من و محمد. 

هر روز ساعت ها بازی می کردیم و بازی موردعلاقه مان هم "مورتال کمبات " بود و "سونیک "  و همون "خرگوشه معروف" . موقع کمبات بازی کردن خواهرم هم به ما اضافه میشد و از قضا هیچ وقت هم موفق به شکست دادنش نمی شدیم!

باید اعتراف کنم که در برخی بازی ها استعداد خوبی داشت.

دسته های خاصی هم خریده بودم که بهشون می گفتیم دسته رمز دار و به خیال خودمون رمز میزدیم باهاشون و تا همین اواخر هم برای یادگار نگهشون داشته بودم کنار آتاری دستی مرحوم.

همه این ها بی ربط و با ربط برای این بود که بدانید فضای کودکی ما چگونه بود و آیا ما نیز "حیات طبیعی" داشتیم یا موجوداتی صرفا مدرسه - خانه برو بودیم.

مدرسه آن سال که شروع شد کمتر احساس تنهایی داشتیم. معلم آن سالمان آقای نوحی بود که انسان بسیار خوش کلام و دبیری ارزشمند بودند که از نظر بدنی هم درشت داشتند منتها به آقای کرمی تحت هیچ شرایط نیم رسیدند!

آن سال شلوغ کاری هایم تمامی نداشت، مدام دردسر درست می کردیم و مدام سر کلاس ها دعوا میکردیم ، بچه ها صدای حیوان در می اوردند ، گاهی از نیمکت ها می پیریند گاهی از کلاس های بالاتر برای ما مبصر می آوردند و مبصر ها ما را تحویل آقای "کلانتری" مدیر جدید می دادند .

شلوغ کاری های من سر کلاس تمامی نداشت تا این که یک روز آقای نوحی سرکلاس درس "خانواده هاشمی " از کلاس اخراجم کرد و آن اخراج و بیرن در کلاس ماندن تاثیرات خاصی داشت و بیرون ماندن از کلاس را فراموش نمی کنم. فکر میکردم اخراجم خواهند کرد و بی سواد خواهم ماند و کارگر خواهم شد غافل از این که فردایش دوباره سرکلاس بودیم  و باز همان اش و همان کاسه با این تفاوت که دیگر جلوی چشم معلم ها شلوغ نمی کردم و زنگ های تفریح را مغتنم می شمردم.

از دیگرخاطره هایم با آقای نوحی شعری که خواست تا حفظ کنیم و با یک مشتی که به سرم زد کل شعر از حافظه ام پرید .

با همه این ها هیچ وقت به صورت جدی کتک نخوردم و همیشه معلم هایم را دوست داشتم و معلم آن سالم را جزو بهترین معلم های سالیان تدریسم می دانم که بعدها توفیق دیدنش دیگر نصیبم نشد که نشد.

آن سال هم هوا سرد بود ، کلاسی که ما در آن بودیم سرد بود گوشه سمت راست میزجلو می نشستم و سرما بود که از در و دیوار کلاس وارد میشد. یک قسمت زا سقف کلاس هم یادم هست که هر لحظه دلش میخواست بریزه و فکر کنم دل عزرائیل بود که به حال ما بچه ها می سوخت و به پاکی دل هامان می خندید که هیچ نمیشد وگرنه هیچ بعید نبود حادثه شین آبادی در آن موقع کودکی  نصیب ما گردد.

ا نگذری از جمع به فردی نرسی
تا نگذری از خویش به مردی نرسی
تا در ره دوست بی سر و پا نشوی
بی درد بمانی و به دردی نرسی

سال سوم ادامه داشت و اتفاقاتی سرشار از روزهای نوین که افق های تازه ای به رویم باز کرد که بعدها قدرشان را بیشتر دانستم.

یکی از جالب ترین اتفاقاتی که برایم افتاد دوستی با "میدیار " بود. 

میدیار و خانواده اش کرد عراق بودند و در زمان جنگ به ایران مهاجرت کرده بودند و مهمان کشورمان بودند. مثل بقیه کردها از صدام متنفر بودند و صدام داییش رو هم کشته بود که این نفرت را تشدید می کرد . آن موقع با وجود این که جنگ را تجربه نکرده بودم و متولد بعد از جنگ و دهه 70 بودم  از عراقی ها می ترسیدم و بدم میومد هر دفعه که می گفتن عراقی ها یک حس کینه شدید نسبت به اعراب و آن ها پیدا میکردم طوری که حتی وقتی که بعدها خبر حمله امریکا به عراق را هم شندیم ابدا ناراحت نشدم  القصه رزوگار روزی با میدیار که همکلاسیم بود هم صحبت شدیم و تفاوت های فرهنگی جالبمان را متوجه شدیم و چقدر جالب بود اولین تجربه مواجه با فرهنگ دیگری! هر روز بیشتر و بیشتر با هم همکلام شدیم و دست آخر رفت و آمد های خانوادگی امان در رزوهای جمعه شروع شد. خانه آن ها نزدیک به دشت بود بیرون که می رفتیم و بازی می کردیم خیلی لذت بخش بود رها بودیم و خوشحال .

جمعه ها اونا و همسایه هاشون مراسمات خاصی داشتن مثل سیزده بدر ما که حتما انگار باید بیرون می رفتن و به کوه و ... من هم چند بار باهاشون رفتم و خیلی صمیمتشون رو دوست داشتم. 40 الی 50 نفر میشدند و بازی های قدیمی مثل هفت سنگ و وسطی بازی می کردند و چقدر که لذت بخش بود!

آن ها هم در خانه اشان کامپیوتر داشتند و این شوق ما را تکمیل تر می کرد . اسم کردیش "هگر" بود ولی من هیچ وقت به اسم هگر صداش نیم زدم و برای من همیشه میدیار بود. 

روزی وسط همین کوه رفتن ها بود که تصمیم گرفتیم مستند علمی بسازیم! بله مستند علمی!

شروع کردیم به تشریح و با دوربین هم ضبط کردیم. چقدر خنده دار شده بود. متاسفانه فیلم دست میدیار ماند و من  بعدا نشد بگیرم ازش . ولی همیشه در نامه نگاری هایمان اشاره ای میشود به همین قضیه مستند سازی و کلی باعث خنده داست. 

دوستی هایمان با میدیار ادامه داشت تا این که آن سال امریکا به عراق حمله کرد و عراق اشغال شد. یکی دو ماه که گذشت میدیار خبر از رفتن و ترک وطن داد. خبر از رفتن به جایی که بهش تعلق داشت. یک خداحافظ در حد غمیگینی کردیم و تمام شد!

تا دو سال خبری نداشتیم از هم تا این که با یک تماس تلفنی از هم باخبر شدیم و نزدیک به یک سات تلفنی حرف زدیم و کماکان این ارتباط نصفه و نیمه را حفظ کرده ایم.

الان هم که به مدد تکنولوژی و چت کردن از حال هم خبر میگیریم .

آن موقع ها قرار گذاشته بودیم که من در ایران رئیس جمهور بشوم و در عراق و کاری کنیم که دیگر هیچوقت جنگی نباشد و هیچ بچه ای خانه اش خراب نشه و هیچ وقت قلدری نتواند به مردم زور بگوید تا مردم از کشور خودشان فرار کنند و به دیگران پناه ببرن .

افسوس که نمیدانستیم برخی مسائل تحت کنترل ما نبوده و نیست.

میدیار هم رفت و یک کوله بار خاطره از آن روزها ماند که شاید آینده واسه بچه هامون تعریف کنیم و یک شماره طولانی از خارج کشور که گاه تماس میگیرد.

دیگر دوست ما که علاه و بر فرزاد و میدیار در آن سال بیشتر زمینه آشناییمون فراهم شد پسری به نام امیر رضا بود.

امیر رضا هم مثل خودمون بچه مثبت بود و البته اون هم کامپیوتر داشت و همین وجه مشترک ما " ما " را "ما" کرد .

همیشه در مورد یک بازی خاص دقایق زیادی با هم حرف میزدیم و هیچ وقت هم خسته نمی شدیم . 

زنگ های تفریح یک توپ کوچک میاورد مدرسه و باور کنید خیلی راحت 20 نفر رو با همون توپ کوچیک سرگرم میکرد. دو تیم تشکیل میشدیم و در مدت ده دقیقه یه فوتبال سوباسایی بازی میکردیم .

یک برادر هم داشت کپی برادر اصل خودش منتها از خودش کوچیک تر بود.

متاسفانه سال پنجم که شدیم ان ها نیز رفتند زنجان و ماجراهای دیگه ای که روالش رو دوست دارم در سال های مربوطه بنویسم.

سال سوم هم گذشت باز با همان 20 و باز با همان مدرسه خراب  و سقف در حال ریزش و دستشویی های کثیف و دست های کوچکی که در زمستان  و در اون هوای سرد وقتی زیر شیر اب های یخ گرفته می گرفتیم دست هایمان ه م یخ میبست  و وای به روزی که هواست به یخ روی آبخوری نمیشد و چنان با سر به زمین می خوردی کهقرچ قروچ استخوان هات رو کاملا می شنیدی ..........

آن سال هم تمام شد

اما:

نی قصه‌ی آن شمع چگل بتوان گفت
نی حال دل سوخته دل بتوان گفت
غم در دل تنگ من از آن است که نیست
یک دوست که با او غم دل بتوان گفت
عمری ز پی مراد ضایع دارم
وز دور فلک چیست که نافع دارم
با هر که بگفتم که تو را دوست شدم
شد دشمن من وه که چه طالع دارم

این هم لینک دانلود چند تا از همون آهنگ ها که شاید برای متولدین دهه 70 خاطره انگیز باشد :

دانلود آهنگ وقتی که منصور- کلیک کنید

همیشه با دیدن عکس زیر دلتنگ روزهای بودن و زیستن میشوم و دلم برای آغوش دریا تنگ می شود.